روز بعد رو تصمیم گرفتیم یه سری به کرملین بزنیم. بلیط ورودی کرملین گرونه ولی به نظرم ارزشش رو داره…

قسمت دوم سفرنامه روسیه – مسکو برای خواندن قسمت اول سفرنامه روسیه از لینک زیر اقدام نمایید .

سفرنامه روسیه

بازدید از کاخ کرملین

کرملین یه دژ بزرگه اصلا کرملین یعنی دژ. بیشتر شهرهای روسیه کرملین دارن که یه جورایی نقش ارگ شاهی رو توی شهرهای قدیم ایران بازی می کنه. مسکو پشت دیوارهای همین کرملین رشد کرد و تبدیل شد به مرکز یه امپراتوری . اینجا بود که ناپلئون سوختن مسکو رو تماشا کرد. اینجا علاوه بر اینکه شامل یه سری ساختمون مهم سیاسی مثل ساختمون مرکزی حزب کمونیست شوروی و کاخ کرملین محل سکونت رئیس جمهوره، یه سری ساختمون باستانی هم داره (البته کلمه باستانی در مورد آثار باستانی روسیه به آثار حداکثر چهارصد پانصد ساله برمیگرده و با معیار باستانی بودن تو ایران مقایسه نکنیدش) که صد البته بیشترشون کلیسا هستن. بعضی از این کلیساها محل تاج گذاری و محل دفن یه سری از تزارهاست. اولین تزار ایوان مخوف هم اینجا مدفونه.

نمایی از کاخ کرملین مسکو

بهتره قبل از ورود به کرملین در مورد ساختمونها و کاربریشون اطلاعات خوبی به دست بیارید تا بهتر بتونید با بناها ارتباط برقرار کنید. اینجا مثلا یه اثر جهانی ثبت شده تو یونسکو هستش ولی تمام بروشورها و تابلوهای کنار ساختمونها به زبان روسی نوشته شده!!! مثل بیشتر مجموعه ها نمیشه با یه بلیط به همه جا سرک کشید. دیوار کرملین از آجرهای سرخ رنگ درست شده و پای دیوارها خندق وجود داشته و روی اونا پل بوده. از خندق دیگه خبری نیست ولی بعضی از پلها باقی موندن.

 کلیساهای داخل کرملین فرق زیادی با کلیساهای دیگه روسیه ندارن. با همون بلیط اصلی میشه داخلشون رفت و مزار تزارها رو که توی یه تابوت فلزی شاید از جنس برنز قرار دارن رو دید. ساختمونهای جدیدتر مثل کاخ استراحت استالین، کاخ آرسنال و کرملین ساختار مکعبی و متفاوتی دارن. امکان بازدید از داخلشون نیست چون هنوز کاربردهای سیاسی دارن و حتی نزدیکشون هم نمیشه رفت. ولی نمای بیرونی کاخها مخصوصا کاخ کرملین نشان از عظمتش داره. واسه بازسازی کرملین یک میلیارد دلار هزینه شده بود .

دو چیز بیشتر از همه توریستها رو جذب می کرد. زنگ و توپ تزار. توپ تزار یه توپ خیلی غول پیکره که هیچ وقت شلیک نکرده! زنگ هم ناقوس خیلی بزرگیه که برای برج ناقوس ساخته شده بوده ولی ظاهرا موقع قالب گیری آب به چدن که فلز اصلی ناقوس بوده رسیده و یه تکه از اون رو می شکنه. این تکه به تنهایی 8 یا 11 تن وزن داره! یه موزه جواهرات هم توی یکی از کلیساها بود که خود روسها با لذت تمام نگاه می کردن. قصد کوچیک کردنش رو ندارم ولی به جان خودم اگه یه سر به موزه جواهرات ملی ایران زده باشید مثل من و سعید 5 دقیقه بیشتر اونجا نمی مونید!

توپ بزرگ تزار

زنگ تزار مسکو

سفرنامه روسیه – مسکو

یکی از چیزهای دیگه ای هم که برام جالب بود توپهایی بود که از ناپلئون به غنیمت گرفته بودن و جلوی کاخ آرسنال چیده بودن. بازدید از کرملین بس بود دیگه خیلی گشنه بودیم. تو این سفر کلا من وسعید خیلی راه رفتیم و وقت چندانی واسه غذا خوردن نداشتیم. من که راحت 4 کیلو وزن کم کردم.

توپهای ناپلئون و کاخ آرسنال

بیرون دیوار کرملین و پای دیوار در میدان سرخ یه ساختمون مکعبی یه طبقه کوچیک هست. اون مقبره لنین بنیانگذار کمونیست در شورویه. جنازه لنین بعد از مرگ به روشی مخفی مومیایی شد و در این مکان قرار داده شد. در زمان ریاست جمهوری یلتسین قرار شد که لنین رو خاک کنن ولی هنوز که این کار انجام نشده. صفی نسبتا طولانی پشت آرامگاه تشکیل شده بود. بازدید از آرامگاه رایگانه. بعد از بازرسی بدنی و گرفتن هر آنچه غیر از لباس همراهمون بود وارد محوطه آرامگاه شدیم. پشت ساختمان آرامگاه چند تا قبر کوچک که متعلق به بزرگان دوران کمونیست بود قرار داشت. معروفترین این قبرها قبر استالین بود. ژوزف ویسارینویچ جوگاشویلی معروف به استالین رهبر گرجستانی شوروی در زمان جنگ جهانی دوم بود. در دوران سیاه حکومت او تعداد خیلی زیادی ناپدید شدن بعضی ها تعدادشون رو تا ده میلیون نفر تخمین می زنن. جالبه که هنوز روسها براش احترام قائلند و میگن اگه اون نبود شاید ما جنگ رو به آلمان می باختیم. چیزی که برام جالب بود نام کوچیک استالین بود. همه جا می نویسن ژوزف (که تلفظ اروپایی نام یوسفه) ولی روی قبرش به وضوح نوشته بود یوسف نه ژوزف! مزار یوری گاگارین هم در این مکان قرار داره روحش شاد .

مقبره لنین پنجره نداره و دیوارهای داخلیش سیاه هستند. چند تا چراغ کوچیک نور مرمورزی بهش میده. از چند تا پله پایین رفتیم تا رسیدیم به یه اتاق کوچیک مربعی. اونجا در وسط اتاق روی یه سکو جنازه لنین در داخل یه اکواریوم شیشه ای قرار داده شده بود. قبلا این شیشه وجود نداشت اما وقتی یه روس به روی صورت لنین اسید پاشید این شیشه رو گذاشتن. دو سه سال طول کشید تا صورتش رو دوباره درست کردن. اجازه ایستادن رو نمی دن و باید در حال حرکت اونو تماشا کرد. بلند حرف زدن ممنوعه. صورتش خیلی طبیعی بود انگار که تازه مرده. همون آرایش ریش و مو توی عکس هاش رو داشت. کت و شلوار سیاه تنش بود. انگشت اشاره یکی از دستهاش رو هم انگار قبل از مردن بریده بوده که روش یه چسب زخم بود. از اونجا که موقع مومیایی کردن درون بدن رو خالی میکنن انگار که کت و شلوار رو تن یه اسکلت کرده بودن. مردی که ایدئولوژی ای رو بنیان گذاشت که تا چند دهه یک سوم جمعیت کره زمین مجبور به تحملش بودن حالا تبدیل به یه جاذبه توریستی شده. به هیچ وجه اجازه عکاسی از لنین رو نداشتیم.

بدن مومیایی شده لنین در روسیه

بدون شک یکی از جاذبه های تاپ مسکو که خیلی هم معروفه ایستگاههای متروی اونه که بعضی هاش واقعا در حد یه تالاره باشکوهه. ما توی سفرمون برای متروگردی روزی رو اختصاص ندادیم چون با مترو همه جا می رفتیم خود به خود به خیلی از ایستگاهها سر زدیم. بعضی از ایستگاههاش انقدر قدیمی هستند که لنین افتتاحشون کرده! متروی مسکو 12 خط داره که یکی از خطهای اون به صورت یه دایره کامله و همه خط ها رو قطع می کنه. با وجود این خط از هر خطی میشه به هر خط دیگه ای رفت. متروی مسکو به جای یه تونل دو تا تونل داره یکی برای قطار رفت و اون یکی هم برای برگشت. قطارها نسبتا قدیمی و بی ریخت هستند. اونا از قطارهای تهران پهنتر هستن و برای مسافر جای زیادی دارن. کلا توی چند تا کشوری که سوار مترو شدم قطارهای متروی تهران از همشون کم عرض تره. متروی مسکو تا ساعت 1 شب کار می کنه. هر سی ثانیه یه قطار وارد ایستگاه میشه بدون یه ثانیه تاخیر. سازندگان ایستگاهها با این فکر که از اینها به عنوان پناهگاه در زمان جنگ هم میشه استفاده کرد اونا رو در عمق زیادی ساختن. برای رسیدن به ایستگاهها فقط پله برقی وجود داره و از پله معمولی خبری نیست. یه پله واسه رفت یکی برای برگشت و یکی هم یدکی. با اینکه سرعت پله ها خیلی زیاده ولی وقت گرفتم دو دقیقه طول کشید تا به ایستگاه برسیم و این زمان دو دقیقه برای عشاق جوان زمان خیلی مناسبیه .

نقشه ایستگاه مترو مسکو

مردم همگی سمت راست پله می ایستن تا اگه کسی عجله داشته باشه مجبور نشه هی بگه ببخشید. گشتن توی متروی مسکو در نظر اول خیلی پیچیده میاد ولی اصول ساده ای داره. اگه الفبای روسی رو بلد باشید که خیلی از مشکلات حله چون توی متروی مسکو اصلا از انگلیسی خبری نیست. همونطور که تو نقشه هم معلومه توی ایستگاهها هر خط با یه رنگ مشخص شده. اگه بخواهید وارد خط 2 بشید کافیه تابلوهایی که فلش آبی دارن رو دنبال کنید. مسلما هر خطی یه سمت رفت و یه سمت برگشت داره برای اینکه بدونید ایستگاه مقصدتون توی کدوم سمت قرار گرفته کافیه روی تابلوهای راهنما رو نگاه کنید. نام تموم ایستگاههای اون سمت روش نوشته شده. شاید پیچیده ترین قسمت مترو تقاطع های اون باشه. توی متروی مسکو برخلاف متروی تهران معمولا ایستگاههای متقاطع بالای سر هم نیستند بلکه کنار هم با فاصله قرار گرفتن و با تونل به هم وصل شدن. بعضی وقتها این فاصله ها به یک کیلومتر هم میرسه. تازه بر عکس متروی تهران که ایستگاههای متقاطع همنام هستند اونجا هر ایستگاه توی هر خط نام مخصوص خودش رو داره.

سفرنامه روسیه

 همه ایستگاهها قشنگن ولی بعضی هاشون واقعا یه اثر هنری هستن. مضمون بیشتر ایستگاهها پیروزی در جنگ و پر از تصویرهای لنین و استالینه.

ایستگاههای مترو در روسیه